Wat is het verhaal achter de kaart

'La vie est belle'.

​

Het gebeurde allemaal tijdens de tweede lockdown….

Het bericht van Macron hakte er in, ik ben letterlijk als ‘non-essentieel’ verklaart. Op een drukke zaterdag mogen er gerust 20.000 mensen in de IKEA rondwandelen maar onze ‘ambachtswinkel’ waar bijna nooit meer dan 5 à 10 mensen tegelijk binnenlopen moeten dicht. Dit is niet te bevatten. Dit doet pijn.

 

Hoe kan het nou, dat het werk wat ik doe, dat uit mijn hart komt, wordt benoemd als non-essentieel? Die beruchte week was ik versteld, versteld van het nieuws en van alles wat er gebeurt in de wereld. Ik fietste naar Nyons, langs de rivier en stopte op mijn favoriete uitkijkpunt. Normaal gaat mijn hart kriebelen, mijn ogen stralen en verschijnt er een grote glimlach op mijn mond. Het gebeurde niet… ik had het gevoel niet gelukkig te mogen zijn. Ik zag een groot zwart gat voor me. Ik kon erin springen maar ik zag dat ik er niet gemakkelijk uit zou komen, dit zou een lang proces zou worden. 

Ik besloot niet in het zwarte gat te springen maar in mijn eigen bubbel te springen. Mijn roze, liefdevolle bubbel waar het leven wel mooi is en waar ik wel gelukkig mag zijn en probeerde de mooie dingen van het leven te blijven zien en te genieten van de kleine momenten… 

Dit gevoel wilde ik graag delen met de mensen om mij heen. Ik besloot mijn kaart “La vie est belle”, die ik tijdens de eerste lockdown had getekend, in grote oplage te laten drukken en deze aan iedereen om mij heen uit te delen. Om te laten zien dat het la vie wel belle is (dat het leven wel mooi is)… 

En wat kreeg ik het voor terug van de mensen? Een grote glimlach! Dankbaarheid! Mijn hart begon weer te kriebelen, mijn ogen begonnen weer te stralen en mijn grote glimlach was weer terug.

 

Ik blijk toch eigenlijk wel essentieel te zijn! En heb mezelf letterlijk als ’heel-essentieel’ verklaart.

 

Zegt het voort zegt het voort: La vie est belle.